Sexy Lexy bied seksueele voorlichting aan mensen met een verstandelijke beperking in de vorm van een game. Aan mij de eer om deze game in samen werking met de Reframing Studio te visualiseren.
Reframing the Flemish mental health care system
We hebben Werkloizen (werklozen in Charlois) zichzelf laten filmen. Door ze dit vertrouwen te geven en ze aan te moedigen, hebben we ze bereid gevonden mee te werken. De werklozen die zichzelf filmden, werden voor elkaar een rolmodel en deelden succeservaringen. Daardoor gingen ze nog gemotiveerder aan de slag.
Maatschappelijke organisatie Dock laat de documentaire zien aan werklozen in de wijk om ze te motiveren uit de isolatie te komen, bijvoorbeeld door vrijwilligerswerk te gaan doen en zo werkervaring op te bouwen. Zo worden de Werkloizen een rolmodel voor andere werklozen in Charlois.
Tijdens de testfase bleken de meningen over het spel te verschillen. Een van de bewoners die aan het spel had mee gewerkt “vond er niet zo veel aan” en had eigenlijk helemaal geen zin om het spel te spelen. Terwijl haar dochter laaiend enthousiast was en aangaf dat zij zelf ook graag het spel wilde hebben. Een andere bewoonster met wie ik het spel heb gespeeld was er ook over te spreken, ze herkende de herinneringen van haar medebewoners en had zelf ook graag meegedaan aan het spel! Ze herkende het spel nog van uit haar jeugd, “oh wat leuk dit speelden we vroeger ook altijd!” Gerard, een van de jongere dementerenden moest erg lachen om zijn eigen spel en dan vooral om zijn eigen tekeningen. Je zag hem weer helemaal opbloeien!
Mijn grote dank gaat naar de bewoners van het verzorgingstehuis Humanitas. Zonder hen was dit spel niet tot stand gekomen.
Terwijl hij zijn verhaal vertelt, beginnen de ogen van Gerard (62 jaar) weer te twinkelen. De mooiste herinnering is zijn ontmaagding met Vera. Hij was toen 22 jaar oud en ontmoette haar via zijn werk. Voor hun avond begon, liep hij langs de seksshop waar hij ontdekte dat de condoomautomaten het niet deden. Gelukkig bedacht hij een oplossing: een plastic zakje met een elastiekje eromheen. Comfortabel was het niet, maar het werkte. Gerard en Vera beleefden een wilde nacht, waarbij de spullen die op zijn bed stonden alle kanten op vlogen. Helaas is het nooit wat geworden tussen de twee.
Dementie tast je kortetermijngeheugen aan, maar naarmate de tijd vordert ook je langetermijngeheugen. En wat is er erger dan het verliezen van je mooiste, dierbaarste herinneringen?
Met dit persoonlijke memoryspel kunnen dementerenden hun geheugen trainen met hun eigen mooiste herinnering. Op de memorykaartjes staan afbeeldingen die de dementerenden zelf hebben getekend om hun herinnering te verbeelden. Met het spel trainen ze niet alleen hun geheugen, maar blijven hun mooiste herinneringen ook bewaard. Tegelijk geven ze een herinnering door aan hun medespelers: stof voor een goed gesprek over vroeger.
Dit spel heeft de meeste waarde voor patiënten die zich in een vroeg ziektestadium bevinden, zoals Mild Cognitive Impairment.
Attila is het magazine over voedselverspilling. Een objectief beeld neer over dit actuele probleem.
-Fotografie: Roy Slootjes
-Casting: Sophie Dirven
-Text: Sophie Dirven, Roy Slootjes
-Lay out: Sophie Dirven
-Styling: Anne-Marije Manting
Met de tekst “Vergeet mij maar” vraag ik aandacht voor de vergeten dementerende. Het zinnetje staat op een raamscherm, dat normaal huiselijkheid symboliseert: “oost west, thuis best.” Alleen is huiselijk precies dat wat ontbreekt in het leven van een dementerende. Het scherm is veel te vinden bij bejaarden thuis en dient als vitrage. Het lettertype waarin de zin is gezet, voelt persoonlijk en drukt de boosheid uit die dementerenden zelf niet meer kunnen uiten.
Wanneer het scherm voor het raam is geplaatst, lezen voorbijgangers en bezoekers de boodschap. De herhaling achter meerdere ramen versterkt het statement: het gaat niet om één opa of oma, maar een hele groep. Het verzorgingshuis oogt grauw, vervallen en oud: van een gevangenis verschilt het niet veel. Belangrijkste verschil: de kanten gordijntjes, de geraniums, en, als je goed kijkt, de schim van de bewoners.
Het trage tempo kruipt onder je huid. De verveling ligt op de loer. Het enige dat je nog hebt, zijn de herinneringen, maar ook die verlies je langzaam door dementie. Je enige hoop: wat aandacht van je familie. Maar vaak zijn zij te druk met hun eigen leven. Ze gaan ervan uit dat hun dementerende opa of oma zichzelf wel vermaakt in het verzorgingshuis. Helaas hebben ze het mis: deze ouderen zouden dolblij worden van een beetje aandacht. Het gevolg: ze voelen zich weggestopt en vergeten.
Een eigenwijs hapje met een bijzonder verrassende achtergrond. Het is samengesteld met restjes eten die je misschien niet zo snel zou gebruiken: de schilletjes, kontjes en pitjes van groenten en fruit. Toch kan je dit allemaal heel goed eten! Laat je fantasie de vrije loop, beeld je de smaak van deze hapjes in en voel het water in je mond lopen.
Het is 17.00 uur: de markt op de Binnenrotte is net afgelopen. De§ verkoop heeft het marktplein er niet veel leger op gemaakt. Overal ligt eten: van tomaten tot bananen en van uien tot sinaasappels. Het plein is bezaaid met kratjes en de plastic tasjes dansen om je oren in de wind. Dit kan toch niet waar zijn? Al het voedsel dat op de grond ligt, kan je nog gewoon eten. Hier en daar zit misschien een beurs plekje, maar dat snij je er zo uit.
Met dit systeem kunnen marktkoopmannen het overtollige eten in manden verzamelen en ophangen aan lantarenpalen. Het groente en fruit ligt nu niet meer op grond. Je neemt het met een gerust hart mee, zonder het idee te hebben dat je afval van de grond opraapt. Een leuk bijeffect is de sociale interactie tussen de marktlui en de lokale bevolking: je eet immers uit hetzelfde mandje.
Wat doet het nieuws eigenlijk met je?
Moet de NOS wel alles uitzenden?
Hoe interpreteren en verwerken wij deze beelden?